04 kwiecień 2009 Pokhara
 

Rano załadowaliśmy się do lokalnego Mini Expresu, którego nazwa w pełni oddaje jego gabaryty i ściśnięci jak sardynki w puszce podrygiwaliśmy znowu wesolutko na wyboistych drogach razem z naszym bagażem przytroczonym linami na dachu. Po kilku godzinach wymięci i zupełnie odurzeni gorącem dotarliśmy do Pokhary – naszej bazy wypadowej na trek. Mimo, iż jest to drugie w kolejności miasto po stolicy najczęściej odwiedzane przez turystów udało mu się uniknąć tego zgiełku i chaosu, który panuje w Katmandu. Zatrzymaliśmy się w Greenland Hotel, który ku naszemu zaskoczeniu okazał się być całkowicie luksusowym miejscem w porównaniu z tym, co za takie same pieniądze mogliśmy dostać w Katmandu. Mimo iż wylądowaliśmy w części będącej turystycznym gettem nie czuliśmy się przytłoczeni  nijakością i brakiem charakteru znamiennym dla takich zazwyczaj miejsc. W porównaniu do Thamel położona wzdłuż jeziora Phewa Tal ulica pełna knajpek i wielu tybetańskich sklepików zachowuje lokalny koloryt w połączeniu z niewielką dozą leniwej atmosfery wakacyjnego resortu. Można tutaj świetnie uzupełnić zasoby energii zarówno przed jak i po treku. Myślę, że cała nasza trójka bardzo polubiła to miejsce. Po powrocie z gór postanowiliśmy jednogłośnie zostać tutaj jeszcze dwa dni; posiedzieć nad jeziorem, polatać na paralotni i odwiedzić parę lokalnych restauracji – czysto hedonistyczne przyjemności :)

Zanim wyruszyliśmy na trek odwiedziliśmy kilka biur zajmujących się organizacją wypraw w góry. Ponieważ mieliśmy tylko 6 dni chcieliśmy je wykorzystać jak najlepiej, dlatego nie od razu znaleźliśmy agencję, która zgodziła się zmodyfikować nam dwie trasy w jedną, tak abyśmy skorzystali na tym jak najwięcej. Często szlak jaki proponują jest odzwierciedleniem tego, który jest opisany w biblii  podróżnika  czyli Lonely Planet i zarówno turystom jak i agencjom wygodniej jest się tego trzymać. Nam udało się znaleźć bardziej elastycznego agenta, który wyśmienicie dobrał nam trasę oraz opiekuna ze swojej  „stajni” :)
W odpowiedzi na  pytanie Marlenki  - Kto będzie naszym przewodnikiem?- pojawił się przed nami około 30- letni chłopak z miłym uśmiechem  na swojej pyzatej buzi. Shiva, który został nam przydzielony jako Sirdar , od początku wzbudził nasze zaufanie i chyba wszyscy czuliśmy, że będziemy się dobrze ze sobą dogadywać. Oczywiście wynajęcie przewodnika nie jest kwestią priorytetową, można równie dobrze podróżować samemu, zwłaszcza że odkąd Maoiści są legalną siłą w rządzie ( niestety...) przypadki kradzieży czy wymuszeń finansowych w górach praktycznie się nie zdarzają. Osobiście jednak chcieliśmy przez takie działanie zyskać po prostu więcej. Po pierwsze mając mało czasu nie bardzo mogliśmy pozwolić sobie na gubienie szlaku i marudzenie na rozstajnych drogach. Po drugie mówiący całkiem przyzwoicie po angielsku przewodnik jest niezastąpioną kopalnią informacji którą można mieć praktycznie w zasięgu ręki. Po trzecie, nie trzeba się głowić gdzie się zatrzymać i gdzie jeść aby nie przepłacać jak też nie zafundować sobie żadnych sensacji żołądkowych. Myślę, że dobrze jest też po prostu dać zarobić komuś lokalnemu za dobrą i satysfakcjonująca obie strony usługę.