               |
O Marrakeszu można powiedzieć wszystko oprócz jednego… że jest achromatyczny. Feeria barw, zapachów i dźwięków powoduje,że od samego początku chłoniemy to wszystko rozbudzonymi z zimowego snu zmysłami. Po wyprawie na Grenlandię czułam się tutaj czasem jakbym wirowała razem z praniem w tej ostatniej fazie, kiedy przez szybkę widać jak nasze różnobarwne ciuchy zlewają się w jednolitą, upstrzoną kolorami masę. Ten sugestywny obraz towarzyszył mi zarówno w dzień jak i w nocy...
Postanowiłyśmy zrobić sobie jednodniową wyprawę poza granice miasta aby zobaczyć jak wygląda marokańska przyroda. Jednogłośnie wybrałyśmy kierunek w głąb lądu zamiast pławić się w atlantyckiej bryzie na zachodnim wybrzeżu. Krętą jak wstążka drogą przemierzyłyśmy góry Atlas, aby dotrzeć do malowniczej miejscowości położonej na cynobrowym wzgórzu w tym samym kolorze. Ait Ben Haddou jest naprawdę imponującą, ufortyfikowaną osadą zwaną ksar, która dziś wpisana jest na światową listę dziedzictwa UNESCO.
Wróciłam do Maroka rok po wizycie w Marrakeszu nie mogąc oprzeć się wrażeniu, że ten kraj ma o wiele więcej do zaoferowania niż udało mi się zobaczyć podczas pierwszego pobytu. Sama byłam zaskoczona tym, jak trafne było moje przeczucie. Pomijając jedyne w swoim rodzaju arabskie klimaty, zapachy i kolory jakie udało mi się znaleźć na medinie w starej części historycznych miast marokańska przyroda jest tak zróżnicowana i kontrastowa, że naprawdę można tutaj zobaczyć niemal wszystko.
Planując wyjazd znalazłam w Internecie zdjęcia z Chefchaouen i od razu wiedziałam, że muszę tam pojechać. To wewnętrzne przekonanie pojawiało się już u mnie kilkakrotnie w związku z innymi miejscami i nigdy mnie nie zawiodło. Okazało się, że na mojej liście ulubionych miast size petite gdzie do tej pory królował słoweński Piran będzie trzeba zrobić miejsce na podium z numerem jeden i podzielić się berłem zwycięstwa z marokańskim niebieskim czy też raczej niebiańskim miastem. .