               |
Postanowiłam nie podpinać Grenlandii pod Danię ponieważ jest to jakby nie patrzeć autonomiczne terytorium, największa wyspa świata i nie sądzę, aby jakikolwiek Inuita postrzegał siebie inaczej jak rdzennego Grenlandczyka. Pomimo iż w ponad 80 % całą wyspę pokrywa lądolód i mieszka tam „ tylko 9 osób” jak zauważył nasz dowcipny znajomy to jest to niezaprzeczalnie kraj, gdzie na przekór trudnym warunkom życiowym ludzie dawali sobie radę bez pomocy z zewnątrz przez stulecia.
Już widok z małego, lokalnego samolotu przyprawił nas o palpitację serca. Dlatego zaraz po wylądowaniu chciałyśmy jak najszybciej zacząć eksplorować to cudne miejsce. Najpierw jednak musiałyśmy znaleźć nasze nowe lokum. Dzięki Moni, która działa czynnie na Couchsurfingu miałyśmy spędzić pierwsze dni u Inuitki, która zgodziła się nas przygarnąć. Z całej Grenlandii moja towarzyszka namierzyła tylko 3 osoby które przyjmowały ludzi do swoich domów.
Będąc w Ilulissat nie mogłyśmy przegapić takiej atrakcji jaką jest ponad dwu godzinny rejs pomiędzy górami lodowymi w czasie zachodu słońca. Lodowiec, który nosi tą samą nazwę jak miasteczko w którym mieszkałyśmy jest najbardziej produktywny w północnej hemisferze. Ma około 7 kilometrów szerokości i wytwarza 40 ton lodu na dobę. Długi na prawie 80 kilometrów fiord jest dosłownie upchany górami lodowymi, które utykają tutaj czasem nawet na kilka miesięcy w drodze do morza.
Do Egi popłynęłyśmy niewielką łódką, a cały rejs trwał około 5 godzin z których prawie dwie spędziliśmy przed czołem lodowca licząc na jakieś wielkie wydarzenie. Cóż, nie zawiedliśmy się. Była słoneczna, bezwietrzna pogoda i nasz gigantyczny oraz produktywny przyjaciel zaprezentował nam się w pełnej krasie. Od wyprawy do Islandii marzyłam o tym, aby zobaczyć na własne oczy jak cieli się lodowiec. Nie przypuszczałam, że cały proces może być aż tak imponujący.